March 15, 2007 by somemoon

โปรเจคฝัน Dream Project

โปรเจคฝัน Dream Project

ความฝัน….ใครๆก็มี จะฝันยามหลับไหลไร้สติ หรือ ความใฝ่ฝันยามตื่นลืมตา
หรือแค่…วาดฝัน ไม่มีวันเป็นจริง
ทั้งฝันร้ายฝันดี
ตรงรี่เข้ามา
เพราะเราเชื่อว่า
เราสามารถ…..ฝัน….ร่วมกันได้

ทางสู่ฝัน
เราจะใช้กำลังกายกำลังใจออกแรง ด้นสด พูดคุย และ เขียนเรื่องไม่เป็นเรื่องให้ดูเหมือนจะเป็นเรื่อง โดยใช้ทั้งร่างกายและจินตนาการในการเคลื่อนไหวให้ฝันของพวกเรานั้นวูบไหวไปด้วยกัน

คนร่วมฝัน
ใครก็ได้ที่มีฝัน กี่คนก็ได้ คนเดียวก็ยังไหว

ก่อนจะฝัน
นี่เป็นโจทย์ที่เป็นคอนเซ็ปงานของฉันที่ตั้งไว้สำหรับการแสดง Showcase ซึ่งเป็นชิ้นงานที่ต้องกำกับในโครงการ Director Lab ที่ Makhampom Living Theatre เชียงดาว เมื่อช่วงกลางเดือนมกราคมที่ผ่านมา
โจทย์เพิ่มเติม (ไม่มีใครกำหนดให้หรอก ผู้กำกับก็กำหนดเอง) คือ นักแสดงจะเป็นใครก็ได้ (อยากให้นักแสดงเป็นคนเลือกว่าอยากทำงานกับเรา) จำนวนกี่คนก็ได้ (ได้นักแสดงมา 3 คน หญิง 1 และ ชาย 2 ซึ่งไม่มีพื้น physical movement) สีขาว (ลงทุนแบกกระเป๋าคอสตูมไปจากบ้าน 1 กระเป๋า) เทียนจำนวนมาก (หาได้ตามตลาดทั่วไป) ความยาวของโชว์ 15-20 นาที (นี่เป็นโจทย์จากส่วนกลาง) เวลาเวิร์คชอปและซ้อม 3 วัน (ซ้อมบ้าง พักบ้าง นอนบ้าง เพราะอากาศหนาว และนักแสดงปวดเมื่อยตามเนื้อตามตัว) ทุกอย่างนำมากองรวมกันแล้วนำมาเขย่าผสมรวมกับความฝันของพวกเขา

และนี่คือ

โปรเจคฝัน ดรีมโปรเจค เพราะเราเชื่อว่า เราฝันร่วมกันได้

March 9, 2007 by somemoon

Stomp Appreciation 101

Stomp the ground!!!
มันคืออะไร?

มันก็คือ การยกเข่าสูงแล้วเอาเท้ากระทืบพื้นนั่นเอง แบบฝึกหัดนี้….ง่ายมาก
แต่ทุกคนจะต้องทำพร้อมกัน และทำติดต่อกันโดยไม่หยุดเป็นเวลานานสามนาที

โอ้ว…คุณพระ ช่างท้าทายกันเหลือเกิน
เอาซี้…. ใครจะยอมแพ้
นี่คือแบบฝึกของซูซูกิเทนิค แบบฝึกหัดของนักการละครมีชื่อชาวญี่ปุ่น แต่วันนี้สอนโดยฝรั่งชื่อมาร์ค ฮิล ที่คณะของเขาที่ออสเตรเลียก็ทำกันเป็นประจำ และยังสอนให้ฝรั่งที่สนใจอยู่เรื่อยๆ ฝรั่งยังทำได้ คนไทยอย่างเราก็ต้องทำได้เหมือนกัน
แต่ให้ตายเถอะ นี่มันจะหมดเวลาหรือยังเนี่ย (เพิ่งได้แค่…หนึ่งนาทีเองนะ) แทบจะยกขาไม่ขึ้นแล้ว ให้ตายเถอะทำไมจังหวะมันเร็วอย่างงี้ล่ะ โอย….เหนื่อยๆๆๆ

“พูลลิ่งเดอะชิท ๆ ๆ ๆ” อะไรวะ??? ว่าอะไรเราหรือเปล่า?

อ๋อ… พูลลิ่งเดอะชิป ให้เหมือนเราลากเชือกดึงเรือมาทั้งลำ

"ออกแรงหน่อย ยกขาสูงๆๆ ยก ยก ยก ๆๆๆๆๆ"

เวลายังผ่านไปอย่างเชื่องช้า นาน…แสน….นาน…..
เมื่อถึงเวลานาทีที่สาม เมื่อทุกคนเหนื่อยแทบขาดใจเหมือนใกล้จะตาย เขาก็ให้ทุกคนล้มลงนอนกับพื้นทันที!

….เหมือนกับว่า…..หัวใจของเรากำลังออกมาเต้นนอกตัว ….
นอนตัวสั่น หอบหายใจเสียงดัง …. เราควบคุม กล้ามเนื้อ ลมหายใจ….ไม่ได้
มันเหมือนมี….ความร้อนออกมารอบตัว รู้สึกถึงพลังงานที่ห้อมล้อม

…..เหมือนเราออกมานอกร่างกายของเรา….
และแล้ว……
ดอกไม้ที่บอบบาง งดงาม ก็ค่อยๆงอกออกมา แล้วก็ค่อยๆเติบโตอย่างมีพลังส่องประกายฉายแสงไปเบื้องหน้า

บันทึกโดย นักแสดงหญิงตัวเล็กๆ

……………….
Foot Note:
การเวริ์คชอปครั้งนี้จัดขึ้นเมื่อต้นเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา ที่สถาบันปรีดี พนมยงค์ จัดโดยกลุ่มบีฟลอร์ ผู้สอนคือ Mark Hill จากกลุ่มละคร Zen Zen Zo จากประเทศออสเตรเลีย

“Stomping or beating the ground with the feet is a universal physical movement necessary for us to become highly conscious of our own body or to create a ‘fictional’ space, which might also called a ritualistic space, where we can achieve a personal metamorphosis.”

By Tadashi Suzuki