ขณะจำ ช่วงเวลาดีๆกับคนที่น่าประทับใจ
งานหรืออาจจะไม่ใช่แค่งานที่ทำ คือ เป็นคนทำละครเวที ซึ่งก็เป็นการทำงานแบบต้องทำงานกับคนหลายๆคน และปะทะสังสรรค์กับคนมากหน้าหลายตาอยู่เสมอ ทำไปทำมา ละครก็ไม่ใช่แค่เป็นเพียงละคร ไม่ใช่แค่งาน แต่เกือบจะกลายเป็นอะไรหลายๆอย่าง และอย่างหนึงก็คือ
ละครเหมือนเป็น ‘ประตู’ ที่เปิดไปเจอกับใครๆหลายคน ช่วงขณะจำจากปีที่ผ่านมาก็มีเหตุการณ์ต่างๆมากมายอยู่ แต่ขอเลือกเล่าฉากจำจากการอบรมละครแล้วกัน
ครั้งหนึ่งไปอบรมละครให้กับน้องๆม.ต้นตัวแทนจากโรงเรียนในเขตภาคเหนือ เป็นโครงการอบรมละครเพื่อการเรียนรู้ภาษาอังกฤษ มีน้องๆทั้งหมดสามสิบคน และน้องคนนี้ เจ้าไผ่ เป็นเด็กผู้ชายตัวใหญ่จ้ำม่ำผิวคล้ำ เค้าไม่ใช่เด็กโดดเด่น ไม่ค่อยเก่งในการแสดงออกและก็ไม่ใช่เด็กทอปภาษาอังกฤษ แต่ช่วงเวลาสุดท้ายของการอบรม บนเวทีที่เค้าได้สวมบทบาทได้แสดงออกมากลับเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นและมีพลัง บางครั้งเราก็ไม่รู้ว่าในตัวเราซ่อนอะไรไว้ นั่นเป็นชั่วขณะหนึ่งที่จำประทับใจ
ครั้งนั้นไปอบรมดราม่าคลับเวร์คชอป ในครั้งนี้มีผู้อบรมให้ความรู้จากผู้กำกับจากกลุ่มละครต่างๆแปดกลุ่มในเครือข่ายละครกรุงเทพ เราอบรมให้กับตัวแทนจากชมรมละครจากมหาวิทยาลัยต่างๆเกือบสิบกลุ่ม วันหนึ่งกับแบบฝึกหัดประเภท memory recall แล้วน้องเค้าก็ยืนนิ่งงันอย่างเก็บกด ตัวสั่นแล้วร้องไห้ออกมาไม่หยุด นั่นเป็นภาวะหนึ่งที่ยากมาก เป็นอีกด่านของนักแสดงที่ต้องเจอ บางคนใช้วิธีการหลบเลี่ยง บางคนใช้ทางง่าย แต่เค้าคนนี้เผชิญหน้ากับตัวเอง เค้าอาจไม่รู้ว่าเค้ากำลังใช้ความกล้าที่มีอยู่ปะทะกับความกลัวบางอย่าง
Somewhere in the Moon 