กล้าๆกลัวๆ

 

กลัว… (ก่อนจะ)….กล้า กับบทสนทนาของตัวเอง 

ตัวละคร นักแสดงฝึกหัด
ฉาก ในห้องซ้อม
เวลาสามทุ่มกว่าๆ อากาศร้อนอบอ้าว ในห้องซ้อมไม่เปิดแอร์หรือพัดลม มีคนอยู่ในห้องประมาณยี่สิบคน

กลัวสิ ใครจะไม่กลัว
ให้หมุนรอบตัวเองเป็นเวลาติดต่อกันนานสิบนาทีไม่มีหยุด 
 ….. อะไรนะ….
สิบ-นา-ที … สิบนาที!!!
ใช่  สิบนาที
แล้วไม่เวียนหัว…..  ตาลาย เซไปชนเพื่อน ล้มคว่ำ คลื่นไส้ วิงเวียน เป็นลม หรือหมุนแล้วก็หยุดไม่ได้…รึเปล่า? 
นี่มันอะไรกันเนี่ย ฝึกละครหรือรับน้องกันแน่?
แต่เขาบอกว่า เป็นของขวัญที่จะมอบให้กับพวกเรานะ
…..อะไรฟะ?? …ของขวัญ?…
แต่ต้องอาศัยการปล่อยวางและมีความกล้า
……..?
สรุปแล้วอย่าคิดมาก  ทำ ทำ ไปเหอะ
……….?
นี่เป็นแบบฝึกหัดนะ มีเอาไว้ฝึก มีเอาไว้ให้หัดไงเล่า  ไม่หัดแล้วจะรู้เร๊อะ
………
เอ้า…เอาก็เอา  ต่อตัว ตีลังกา ทำหัวตั้ง-เท้าชี้ฟ้า วิ่งกระแทกข้างฝา ก็ทำมาแล้วทั้งนั้น
ก็ลองดูกันหน่อยเป็นไร ไม่ตายหรอก (เอิ่ม…..แต่อาจมีอ้วก…ให้ได้อาย…)
มะ….ลองดู
(ตุ๊มๆๆๆ ต่อมๆๆๆ ตุ๊มๆๆ ต๋อมๆๆๆ – เอ่อ…. นี่คือเสียงเต้นของหัวใจ)

 

ทุกคนทำเหมือนกัน เริ่มจากการก้าวขา แล้ววาดแขนไปขวา-ซ้าย-หน้า-หลัง ทำซ้ำๆกันนานพอดู แล้วเริ่มหมุนช้าๆก่อน โดยเริ่มกางแขนออก และก้าวเท้าอย่างต่อเนรื่อง แล้วก็หมุนหมุนและหมุน ตาของเรามองเห็นสิ่งที่อยู่รอบๆตัวแต่ตาเราไม่หยุดนิ่งอยู่ที่ใดที่หนึ่ง คิดว่า ตอนนี้คนอื่นๆยังคงหมุนกันต่อไป ทุกคนต่างมีระยะของตนเอง เราต่างอยู่ในโลกของตัวเอง แล้วแรงเหวี่ยงก็พาตัวเราให้หมุนไปเรื่อยๆ เร็ว และเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนเร็วมาก….
จนเราไม่สามารถจับภาพสิ่งรอบตัวได้ชัดเจน ทุกอย่างผสมกลมกลืนกันไปหมด เรื่องในหัวที่ผุดขึ้นมามากมายก็กลายเป็นไหลรวมกันไปหมดจนมันแทบไม่เหลือความคิดอะไรอยู่เลย รู้สึกถึงเท้าที่ยังคงขยับก้าว ตัวหมุน แขนสองข้างที่กางออกยังคงฝ่ากระแสลมรอบตัว ราวกับว่าตัวเรากำลังลอยอยู่ในอากาศ เหมือนเท้ากำลังจะลอยจากพื้น รู้สึกว่าใจเราเคลิบเคลิ้มเหมือนที่เรารู้สึกเวลาที่เมา แล้วก็รู้สึกดีมีความสุข จนอยากจะเต้นระบำด้วยท่าทางต่างๆตามใจ แต่แล้วหูก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเพื่อน แล้วเงียบไป เรายังคงหมุนเร็วขึ้นมากที่สุดและขณะนี้นี่เอง ความกลัวก็จู่โจม ความกลัวที่ว่า แล้วฉันจะหยุดหมุนได้ไหม ฉันจะทำยังไงถึงจะยุดหมุนได้
นั่น ความกลัว มันกลับมาอีกแล้ว แต่ความรู้สึกมีความสุขกลับยังคงมีมากกว่า
แล้วเราก็ทำอะไรอื่นไม่ได้เพราะเรายังคงหมุนอยู่ต่อไป เราเริ่มผ่อนลง ผ่อนลง ผ่อนเท้า แรงเหวี่ยงก็ค่อยๆลดระดับลง  จนในที่สุดก็หยุดตัวเองลงได้…….
สิ่งรอบๆตัวดูแปลกตาออกไป รู้สึกสงบนิ่ง
รู้สึกเหมือนกับว่าได้สัมผัสกับการ เป็นอยู่ในขณะนั้น ไม่ต้องพยายาม เพียงแต่ปล่อยให้มันเป็น 
เหมือนได้เดินทางไปสำรวจภายในใจตัวเอง

นี่คือ ของขวัญพิเศษ 
เป็นไงบ้าง นี่คือเสียงถามจากทุกๆคน ที่เพิ่งได้รับประสบการณ์ของขวัญพิเศษ
แต่ใครจะรู้ถึงประสบการณ์นั้นได้ดีเท่ากับตัวคนคนนั้นเอง