เราส่องทางให้กัน

 

เพิ่งอ่าน Nodame Cantabile หรือเรื่อง วุ่นรักนักดนตรี ที่เป็นซีรี่ทีวีดังของญี่ปุ่น เนื้อเรื่องเหมือนเรากำลังอ่านการ์ตูนญี่ปุ่น ตอนแรกๆก็รำคาญภาษาวัยรุ่นอยู่พอควรแต่พออ่านไปอีกหน่อยก็เริ่มคุ้น เรื่องน่ารักมาก ตัวละครก็น่ารัก น่าหลงใหล นั่นเองเรื่องนี้เขาถึงดัง เราเองยังอยากจะดูซีรี่ทีวีที่ว่า แล้วก็อยากภาคการ์ตูนด้วยคงสนุกมาก เพราะตอนอ่านก็เห็นเป็นภาพการ์ตูนช่องเลย เพื่อน มิตรภาพ ความรัก มีทั้งคู่กัด คู่เลิฟ รักหรือไม่รัก และการไล่ตามความฝัน ธีมเรื่องแบบนี้กับวัยรุ่นมันเป็นของคู่กัน

 

แต่ที่อยากจะพูดถึงคือการทำงานหรือการสร้างงานที่เป็นแรงกระตุ้น หรือเป็น inspire ให้คนอื่นได้ ก่อให้เกิดแรงกระเพื่อมได้นี่สิ มันกระทบใจอย่างแรง เรารู้สึกหัวใจเต้นแรงไปด้วยเมื่อนางเอกก่งโก๊ะของเราที่นั่งฟังดนตรีแล้วนำตาไหลพราก หรือตอนที่เธอไม่ยอมกินยอมนอนซ้อมเพลงของรัคมานินอฟ เพียงเพื่อเธออยากเล่นให้ได้แบบนั้นบ้าง เธอของเข้าแล้วต้องเอาของออกนั่นเอง แล้วเธอก็เล่นมันอย่างไม่รู้สึกตัว จนกระมั่งได้ประสานเสียงกับเปียโนคู่แล้วเธอเริ่มได้ยิน เริ่มออกจากโลกของตัวเอง เริ่มประสานท่วงทำนองไปด้วยกัน  เธอไหลลื่นไปกับดนตรีอย่างงดงาม

 

อ่านแล้วรู้สึถึงคนทำงานอย่างเราๆ ที่อยากจะเจองานหรือได้งานที่มีคนเข้ามาแทรกประสานไปด้วยกันเหมือนเรากำลังเต้นไปด้วยกัน ซึ่งหายากมาก เคยรู้สึกแบบนั้นเมื่อนานมาแล้ว เคยฝันว่าอยากสร้างงานที่เป็นตัวเรา ไม่จำเป็นต้องดูรู้เรื่องทั้งหมด  หรืองานดีพร้อมสมบูรณ์แบบ แต่อยากสร้างงานที่เป็น inspire ได้ แม้จะมีผลกับคนมี่กี่คนหรือเพียงคนเดียว เราคงมีความสุขมาก เหมือนครั้งหนึ่งเราเคยได้ดูงานของครู แล้วเราอยู่เฉยๆไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ต้องกระโจนมาเล่น งานแบบนั้นมันมีแรงเป็นพลังที่มองไม่เห็นมาดึงเราให้ลุกขึ้นมาทำ ไม่ใช่แค่นั่งดูอยู่เฉยๆ   เหมือนครั้งหนึ่งเราได้ดูงานบางชิ้นแล้วทำให้เรามีแรงที่จะสร้างงานของเราบ้าง เหมือนครั้งหนึ่งการฝึกฝนอย่างหนักได้เปิดประสาทการรับรู้ของเราทำให้เราเอาเรื่องในใจออกมาได้

 

มีหลายครั้งที่เราได้ inspire จากการทำงานแบบเป็นกลุ่ม group work ที่มี agreement ร่วมกัน ที่จะสร้าง ensemble ให้เกิดในงาน การทำงานแบบนี้สร้างทั้งแรงดลใจสร้างทั้งพลังในการคิดค้น รวมทั้งต่างคนต่างทุ่มเททั้งกายทั้งใจ เรารักที่จะทำงานแบบนี้ แต่ไม่สารถมารถใช้วิธีนี้ได้ทุกงาน บางงานก็ต้องใช้วิธีอื่น  เพราะการทำงานค้นหาแบบกลุ่มต้องอาศัยเวลามาก ยิ่งอายุเพิ่มขึ้นภาระหน้าที่ของแต่ละคนก็เพิ่มตาม 

 

งานที่ส่งแรงกระเพื่อมมันช่างห่างไกลเป็นความหวังสูงเป็นฝันที่ยังไม่ยอมตื่น เรื่องของโนดาเมะและเพื่อนๆเหล่านักดนตรีเลยเหมือนน้ำเย็นๆชุบชูความรู้สึกให้สดใสด้วยพลังฝันของเหล่าวัยรุ่น ได้เป็นแรงกระตุ้นความรู้สึกเราให้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง เมื่อเวลาได้เดินทางมาไกล อายุล่วงเลย เรากำลังเดินเข้าไปใกล้สุดทางเดินเข้าทุกทีๆ บางครั้งมันสั่นคลอนและทำให้เราอ่อนไหว เรื่องของความฝันวัยเยาว์ช่วยเตือนเราให้ย้อนนึกถึงความรู้สึกกระตือรือล้นเชื่อมั่นเมื่อนานมาแล้ว ทำให้เราอยากจะฝันต่อไป

 

อยากจะบอกคนที่ยังอายุน้อยที่เป็นวัยรุ่นว่า อยากสร้างงานต้องลงทำเลยอย่ารอ เพราะเมื่อเวลาผ่านไป อายุเปลี่ยน ความคิดอ่านเปลี่ยน อาจจะทำให้คุณไม่ได้ทำอะไรเลยเพียงแค่ปล่อยเวลาให้ผ่านเลยไป